Koło wyjałowione

[Michał Kurdyk]

Żyjemy z dnia na dzień,
Wstaje dzień idziemy do pracy,
Wstaje noc idziemy spać,
Niezmierność świata pogrąża w myślach.

Kraina nędzy tak zwę moje pragnienia.
Pamiętam lepsze czasy zatracam teraźniejszość.
Jej twarz dziś dla mnie obca, nie wiadomo czy mi znana.
Nie czując smutków ani rozkoszy, trwając wciąż i wciąż.

Gdy księżyc nadchodzi śniegiem okrywa psychikę mroku,
Zagubiony krążę w mych wizjach, tracąc kondycje zanikam.
Wciąż historia koło zawraca, kreując nowe nicości...

[Klaudiusz]

byłoby fajnie - tak melancholijnie...ale cały efekt psuje wers:
"Gdy księżyc nadchodzi śniegiem okrywa psychikę mroku,"
cóż to jest ta psychika zmroku - kompletnie nie pasuje do nastroju wiersza, wrecz kaleczy... i ta kondycja też niezbyt szczęśliwa...
pomimo dość zużytego tematu całkiem dobrze sie czyta (czuje się ten wiersz)

[Michał Kurdyk]

No jak to się mówi.. zawsze trzeba coś zepsuć aby ludzie mogli coś pokomentowac.. a szczeże mowiac.. nie czytałem tego wiersza po napisaniu.. widocznie bede musiał to robić :)

[Klaudiusz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dobre - skoro nawet tobie nie chce sięgo czytać po co skazujesz na takie katorgi niewinnych ???
zastanów sieco robisz, a już na pewno co piszesz....
pozdr