Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Namowa

Scorpio11

Przez Scorpio11
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Scorpio11

Scorpio11

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Choć raz ze mną zgrzesz.
Zdejmij ten hełm,tą aureolę.
Nie musisz być ciągle aniołem.
Zawstydzonych rumieni na poliku
Co malinowe kolorem.
Ani też wartości dobrym wzorem.
Czy też świętości ciągłej kultywatorem.
Dziś ze mną zgrzesz wieczorem.
Wiem że to wydaje Ci się obcesowe.
Aczkolwiek spleć z moimi swoje delikatne dłonie.
Wybuchnijmy do siebie żądzą gorącą jak kochankowie.
Rozkwitnijmy namiętnością jak wiosną w sadach jabłonie.
Usiądźmy przy stole w uczuć naszych żargonie.
W blasku świec z których płomień, rozświetla nasze tułowie.
Grą światła skórę na głowie, na twarzy, kreacją fascynacji zmysłowych witraży.
Na które Ty zaciągnij zasłony z pięknych powiek pawich wachlarzy.
Komplementy będę Ci swoim prawił słowem, tylko moim pocałunkom daj się powieść.
Od ust do ud nakreśl im drogę. Daj mi zapis nut niczym Ludwig van Beethoven.
Bym mógł zostać Twoim maestro, kompozytorem Twoich pieszczot.
Poddaj mi się jak papier szeleszcząc, w zamian ja wypełnię Cię miłosną treścią.
Tylko ze mną zgrzesz. Ja też mam skrzydlate ramiona pod którymi znajdziesz ciepło.
Więc wybacz mi ten temperament skorpiona mało odporny na Twoje piękno.
I ten cały wiersz który nie grzeszy inteligencją...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poezja to życie
      Futura

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • Wiechu J. K.
      MRÓWKI część trzecia (ostatnia).

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • M_arianne
      Albo nad organ.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • M_arianne
      Reżim i żer.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Samo zło łzo mas.    
    • M_arianne
      Cała moc.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Na to mam ton.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...