nie umyjesz mnie deszczu

[seweryna żuryńska]

na szali sumienia
powiesiłam duszę
zadrżała waga
jakby uciec chciała
oczy przysłonić
powiekami zakluczyć
zapomnieć chwile
co ogniem trawią

na szali dobra
ułożyłam serce
spłonęło purpurą
i w popiół szary
wiatr porwał drobinki
wstydu ludzkiego
bez serca zostałam
bez duszy żyję

dlaczego ułomność
wpisano w mój los
czemu spowiedź duszy
plam nie wywabia
czemu w biciu serca
brakuje prawdy
kaleka ssacza
snuję się po wertepach

nie umyjesz mnie
deszczu jesienny

[Fly Elika]

To dobrze opisany żywy obraz Wilczycy,
niekiedy ogromnie smutny, nie możliwy
do wyrażenia.
Może być też wilka lub wołka;)
A w ogole to,
dlaczego kalekiej?, bo cierpiącej
na brak mleka, czy jego nadmiar?
nadmiar też boli...
Tak sobie myślę, w czym przyczyny
kalekich wilczyc.
Pozdrawiam

[Dorota_Jabłońska]

Wiersz odbieram jako swego rodzaju podsumowanie, świadomość ludzkiej ułomności i nie godzenie się na nią. Pragnieniu formowania wnętrza w sposób doskonały sprzeciwiają się trudy wyborów, jakimi nieustannie traktuje nas życie. Cóż, bezwzględnie doskonałe jest tylko zwierzę.
Dobre!

[seweryna żuryńska]

za wizytę dziękuję
za słowa tym bardziej
za brak słów też, bo milczenie ma wiele słów
pozdrawiam
Seweryna