[ogrody ludzkie twarze mają w naszych dłoniach...]

[Bronisław Jaśmin]

***

ogrody bez nas twarze mają w naszych dłoniach
świeciły ołowiane jęki czasu czasem
że jest go nieskończoność gdy chce być malarzem
gdy ktoś wejść musiał w niego bez chwil uprzedzenia
lecz w niej jest swoim zerem dla nas to nad-licz-ność
wychodzi gładko prosto drzewa wieją wiatr się chwieje
zerami nieskończoność nieskończoność zerem
zerami w nieskończoność... z niego coś przeżuwam
a drzewa stoją wiatry grają bez strun szarpie czas strunami
gdzieś zero w nieskończoność nieskończoność w zero
są w samym sobie walką między biegunami

bo my bez pozwolenia słońca i obłoków
nie mówiąc o szacunku dla brutalnych cierni
jesteśmy pozwolenie tylko jest spóźnieniem
istniałoby w przypadku tym jedynie wówczas
gdybyśmy napełniali wargą swoją chmury