Lampy miejskie

[Bronisław Jaśmin]

Wiatrem łoża rozpinają ciężkim mgieł sąsiedztwem.
Przez wiatr ścielą wyuzdane tym co je uchrania.
Aby mogły wpadać okiem własnym i łupiestwem,
Nie zaprzestać z nas wykradać innych barw starania.

Śmieją lampy się bełkotem braku swej płodności,
Gdy erupcja najazd wznowi w ich stolicy wielkiej.
Tylko wtedy znów popatrzę w nocny szept miłości,
Wtedy tylko srebrne drzewa będą świecić piękniej.

I potrząsną pasażerów co z gwiazd, płyną dalą,
Ciemny najazd tej erupcji krater rąk już zakrył.
I już księżyc się pochował i się lampy palą,
Jak sarkofag gwiazd i nocy, blask lamp oczy nakrył.

I jak dużo jest elektroklonów lamp wieczornych,
Sobowtórów w dzień i w nocy, gdy rzucamy słowa.
Chociaż w sobie nic nie mają jak śmieć skór upiorny,
Wznoszą się na naszych palcach i chram lepią w głowach.

29 października 2010r. - (wersja druga)