Cyklon

[Bronisław Jaśmin]

Ocean - trwóg tak bardzo grunt mi przypomina,
Co wpada w głąb ogromów postawionych straży.
A serce w nim nielite krew oddaną wspina,
Krew odda rzeźb pamiątką pod szkłem wietrznej twarzy.

I póki my bezpieczni - siać nam słów swych cyklon,
I z cichych pszenic, pędu - chleb nam poprzełamać.
A kiedy wybawienie dusz przynosi listwą,
To głusza tylko w toni, pod obrazem gania.

I dobrze i niezmiernie bierze od nas pustkę
Ocean -- przedpokojów, i nagle się budzi;
Kontrcyklon, lecz na lądzie wybudując łódkę -
Co serc śmiech załaduje - czas od wód wyłudzi.