[ Zatoką los tragiczny - zwierciadlanym ruchem,]

[Bronisław Jaśmin]

***

Zatoką los tragiczny - zwierciadlanym ruchem,
Marsz brzegiem strzępi starciem - by zastygnąć masą.
A hałdą ciał mych myśli - Los mój słów wybuchem.
Lecz moje życie zmierza w nim do brzegów z klasą.

Bo gęstym jak przez moje włosy bezmiar wiatrów
I także bezimiennym ścina śmiało czoła,
Swym fryzem bardzo lekkim zatok alabastrów;
Podmuchem fryz bezwagą jest jak chmura goła.

Dni moje preparuje ziemi dech tęsknotą -
A zatem aż to wszystko co się z moim ciałem
Połączy na chwil kilka jak dzień z ciemną grotą. -
Na stole zastawionym, syto się wydałem...

I tylko lub też lepiej lepić znów się gliną -
I nerwów mieszać odpływ z duszą swą - ogładą.
I oto moje myśli taki świat to czynią.
I oto po zapłonie szwów z wnętrz nie wydadzą.