Miłość i cykl doby

[Bronisław Jaśmin]

Południa wnuk cerując łatą śnięć pochmurność
Powietrzem chwieje stęchłym - krtaniom juczne troski.
Szczyt chwały zmiótł kolanem, czas śnieg - straty górność
Podcina skrzydła zyskom, pustcząc czarcio kioski.

Oświetlił okolicę, już spadł z chmur parkanów.
Żegnały stopy równin go się uśmiechając.
Posmutniał drzew pensjonat sambą bez lokajów
Niosących liść rozdrożom, snem go uciszając.

Powietrzoustnych także uszom snem skryliśmy.
A pięknym blaskiem bardziej wypiękniałych dłoni
Ust skrzydła - innych oczów kamer blask jak z błoni,
Językiem swym w słuch... wszczepił... się nie ukryliśmy.