Wieczorem...

[Bronisław Jaśmin]

Wieczorem co z nas szydzi jakby z kramów granit,
Gdy w sercu wciąż szukamy troski dla umysłu,
Potęga oświetlona nasze twarze plami
I schodzi w wyniosłości z mgieł i par przemysłu.

Wieczorem i nieboskłon całkiem jest samotny,
I my podobnie w głuszy klniemy swą goryczą.
Lecz wieczór nas i niebo cieniem swym markotnym
Połączy darciem mżawki - intryg świec podszytą.

Niebawem dźwięcznych plusków znów uśmiechu zdroje
Dobiją się do krynic w słowach oblodzonych.
I znowu ze słów czystych, zdzierać będą zbroje
Jak ciała brakujące przybłęd rozmodlonych.

Niebawem z oczów spłynie wilgoć ma, gdzie sandry,
I wbije w suche czoło barwny obraz tęczy.
Aczkolwiek już przed jutrznią wśród włochatej chandry,
Coś w sercu ukrytego rozum bez tchu dręczy -

Jak gorzki skręt łudząco słodkiej pomarańczy...