Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zwyczajnie po krzywej
prowadzą prądy
w przód głowa
niech nie skręca

potencjometr
z licznikiem w kieszeni
połykam trzecią garść
zmiennej fazy

płynę wprost w punkty
wolnego łącza
przewodem wysokiego napięcia
zwarcie pieszcząc splącze ręce

Opublikowano

Ha toć to nie o fizyce...
a jeno o szukaniu, szukaniu drogi (coby serce wprzód puścić, a nie szkiełko i oko, nie łykać medialnej papki) a jak już znajdziesz to uważaj - zwarcie to elektryczne czy elektryzujące do przemyślenia przez czytelników

Pozdrawiam, mniam
Wuren

P.S.
Tak tak, panie B. - znów tu Freud się mi zmieszał z szukaniem tej Pani z kosą...

Opublikowano

musze przyznać niestety że dopiero po przeczytaniu komentarzy odrobinę rozjaśniło mi się o co chodziło w wierszu,
dopiero wtedy mogłam go docenić
uwaga to nie złośliwie: nie uważacie moi mili, że potencjalny tzw. zjadacz chleba jeśli trafiłby na ten utwór zwyczajnie by go zlekceważył z powodu braku zrozumienia?
chociaż może to ja tylko jestem jakaś inna
kłaniam się
Maj

Opublikowano

Miałem się normalnie wypiąć, bo znowu jakieś Zagadkowo!

"zwarcie pieszcząc" mnie rozbroiło :)

No płyniesz tą energia sobie - w sobie - gdzieś.
Na podstawie faktów - dedukuję indukcyjnie, że chodzi ci o życie.
Gdzieś tak między dwudziestką a trzydziestką ;)

Szlachetna wiara "w punkty / wolnego łącza" (nie ślimaczego, bo przy tej energii...).

Interpretację "zwarcia" (& splatania rąk) - zostawiam dr Wurenowi.
Powaga.

pzdr. bezet

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @P.Mgieł To, co napisałeś, jest prawdziwe – ale nie dla wszystkich. Istnieją różne prawdy o pisaniu. Ta jest dla tych, którzy piszą, bo muszą. Dla tych, dla których pisanie to nie przyjemność, ale konieczność. Świetny wiersz! 
    • @Berenika97 Czytając, miałem ochotę napisać, że sam się nad tym zastanawiam, wzgledem jednej ze zwrotek. Przeczytawszy do końca, mam ochotę powiedzieć, że sam się nad tym zastanawiam, względem całego utworu.   
    • @huzarc   zgadzam się !!!
    • Przecież zgadzam się, że Gierek był najlepszy, niemniej jednak sam system grzęzł w swojej niewydolności, a statystyki miały dowodzić, że jest lepiej, niż było. Ot 200 milionów ton węgla. Paliłem tym węglem i z każdym rokiem było coraz więcej szlamu, aż do 30%, bo tak się robiło plany. Co do równości, to nomenklatura miała wszystko, mieszkania, samochody od ręki, a ci wyżej konta gdzieś tam w górach. jak to działało jest w mojej książce "Korpomisie". Mogę Ci ja wysłać, jak chcesz.  Sekretarz PZPR był jak król u siebie, ot taki towarzysz w Warszawie kazał zlikwidować tramwaje do Wilanowa, bo "mu huczały" i tak się stało, po czym z triumfem ogłoszono, że będą autobusy i będzie nowocześniej. teraz za miliony zbudowano nowa linię.  Jedno trzeba przyznać, że towarzysze się z tym nigdy nie obnosili.  Co do prywatyzacji, pamiętaj, że była to pierwsza taka operacja w historii i nikt nie wiedział, jak tego dokonać. Co byś proponował dla FSO, które produkowało 70 tysięcy samochodów, przy których pracowało 40 tysięcy ludzi? Zaorać? Byłem świadkiem i uczestnikiem, podobnie jak Robert, tej transformacji. To była pionierska operacja wprowadzenia kapitalizmu bez kapitału.  Pozdrawiam
    • Ważne jest, jak się zaczyna. A jeśli początek przychodzi za wcześnie, w pół westchnieniu, w pół milczeniu — gdy nie ma jeszcze komu go usłyszeć? Gdzie trafiają niewypowiedziane słowa, co drżą na krawędzi języka, lecz wstydzą się zapaść w ciszę? Czy leżą w poczekalni zamiarów, poukładane obok planów odłożonych „na jutro”, które tak bardzo nie chciało nadejść? Może jest pokój pełen niedopisanych końcówek, półobrotów myśli, kroków, których nikt nie postawił — a jednak wydeptały własny kurz. Czasem myślę, że warto wziąć w dłonie taki niegotowy moment, przytulić go jak spłoszoną jaskółkę i poczekać, aż odważy się wzlecieć. Bo są początki, które trwają całe życie, i końce, które nigdy nie przyjdą, jeśli nie odważymy się nadać im imienia.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...