W bezsenności

[alegoria]

Do morfeusza płynie skarga.
O królu nocy przybądź do mnie,
gdy bezsens męczy nieprzytomnie,
a złe wspomnienie myśli targa.

Weź mnie za rękę w złą godzinę,
przytul i kołysz aż do rana.
Gdy mi się przyśni dal świetlana,
wnet na wezgłowiu troski zginą.

Wkrótce skruszony tchnął w powieki
błogością senną znużył ciało,
znany z szczodrości swej opieki.

Lekko unosząc, w ciszę wkroczył,
gdzie w słodką nicość odleciało,
poddane jego boskiej mocy.