Oddechy

[Bronisław Jaśmin]

I

Oddechy są nadzieją, przed swym kiełkowaniem,
Nad ziem grzbiet się wzbijając, tworzą jej pogłowie.
Bo oczy jej umarłe budzą stron-rozstajem,
Mieszając ją w swych ustach, wiatrem - w jej wymowie.

I lecą jak rybołów, dumnie, tak wysoko,
By jego łeb zamienił się jak bełt kusznika.
Bo gwiazd całując kręgi, dusze rwą obłokom,
Przez martwe z grud oddechy, płynie z chmur muzyka.

Opada liść jesienny, zleciał krzyk, iż marzę:
By oddech mój jak lico był lecących liści.
Bym mógł wysoko lecąc ponad skał wyrazem,
Hołubiąc gwiazd potęgę, chylić krew warg - prysznic.

A oddech mój niech będzie sakramentem kolan,
Niech będzie jak ptak, który korząc się błękitom,
Rozkochał się swym piórem z pogubionych polan,
W dnie ziem, jak my w gwiazd grudzie - mennicą rozbitą.

(fragment)