Gość

[Danuta Duszynska]

Wybiera się w gości na kilka miesięcy,
już jej się sprzykrzyło za pachnącą ziemią.
Niezmiernie stęskniona do Polski popędzi,
by ją od początku poznawać i zgłębiać.

Złotą suknię wdziewa, z kasztanów korale,
a na głowę wieniec z liści purpurowych.
Cała swą sylwetkę mgłą okrywa bialą,
spietą broszką leśną ostatniej jagody.

Pragnie się spodobać, zauroczyć sobą,
szykuje prezenty dla wszystkich z osobna.
Błyszczy w słońcu złotem wiązanka zbożowa,
z pszenicy chleb biały i chałka ogromna.

Dywan z lisci splata złotą smugą słońca,
rozrzuci przed ludźmi, co na polskiej ziemi.
A na czarne pola rozsypie nasionka,
by wyrosły wkrótce późną oziminą.

Tak przysposobiona zagląda do okien
wita się radośnie starym obyczajem.
Oddaje purpurę i prezentów krocie.
W nagrodę od ludzi uśmiechy dostaje.


Autor: australijka

[Gość]

Wiem, że to Pani Jesień wybiera się w gości do Polski, ale ja widzę w niej Ciebie i Twoje tęsknoty! Podobasz się, zauroczyłaś... Masz ode mnie uśmiech od ucha do ucha. Eugi :-)