Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zakupili ją we dwoje,
teraz to sikawka pary
więc się dziwię kiedy ona
solo sika (mu) w kapary

ale jeśli się uważnie
przyjrzeć, patrząc na jej męża
zobaczymy gołym okiem,
że ten strażak nie ma węża

i tu się wyjaśnia sprawa
o czym wam donoszę panie
ona trzyma tą sikawkę
i stąd całe zamieszanie.


PS.
Zanim wrzucę to wierszy gotowych jestem ciekaw waszych opinii.
Przepraszam, ze nie będę odpowiadał na komentarze ale jadę na kilka
dni na mojąulubioną działkę rekreacyjną. Po powrocie wiersz umieszczę
w "gotowych" i tam odpowiem na każdy komentarz.

Pozdrawiam:)))
HJ

Opublikowano

Oj, Oj, to lecę sobie po nową sikawkę!!! Jak to człowiek nawet nie wie, co mu się popsuło!
Tak po Twojemu, Heniu! Trzeba będzie po urlopie to to poprawić:

tą sikawkę - musi być tę sikawkę


nie ma to tamto!

byki tu, w takim ładnym wierszyku???
oj, to nieładnie, panie Henryku,
sikawkę kupim nową za chwilę
byki poprawim - i będzie milej!

Cieplutko, Para - z nową sikawką ;))))))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jaki dystans pokonujesz?
Biegniesz truchtem?
Finiszujesz?
Bieg dla sportu?
Dla urody?
Bieg po piwo?
Przez przeszkody?


Pozdrawiam serdecznie :)
HJ


Chwil lenistwa moje ręce
chyba nigdy nie uchwycą
bo ja jestem ślamazarny,
one lecą błyskawicą.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Zakupili ją we dwoje,
teraz to sikawka pary
więc się dziwię kiedy ona
solo sika (mu) w kapary

ale jeśli się uważnie
przyjrzeć, patrząc na jej męża
zobaczymy gołym okiem,
że ten strażak nie ma węża

i tu się wyjaśnia sprawa
o czym wam donoszę panie
ona trzyma sikawkę
i stąd całe zamieszanie.


----------------------------------

ą na ę się poprawiło,
a sikawka? Czy przybyło?
Czy już była używana?
Czy opita? (patrz: oblana)


Pozdrawiam serdecznie:)))
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.






W tym jest urok i zabawa
a przeróżne skojarzenia
dają humor lub zgorszenie
lecz czytelnik to ocenia

gdyż pisarczyk jest od tego
żeby pisać nawet brednie,
które ktoś okrzyknie dziełem,
inny powie, że to przednie.

Ja korzystam często z tego,
że mi wolno to i owo
i dlatego to co piszę
to traktuję zabawowo,

stąd w mych wierszach jest prostota
bo to nie są żadne dzieła
a zwyczajne rymowanki
- to co wena we mnie tchnęła.


Pozdrawiam serdecznie:)))
HJ

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...