Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dlaczego autorzy wierszy nie odpowiadają niektórym komentującym na zadawane przez nich pytania pod wierszem np. mnie?
Nieraz wstawiają wiersz po to by kimś zadrżały emocje z życia, a sobie lub swojemu ścisłemu gronu tylko coś udowodnić, dowiedzieć się , sprowokować by napisał wiersz - w jakim celu, jak myślicie?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


poezja to emocje, z resztą nie tylko poezja. nie mylić z animozjami, tym bardziej wydumanymi. pozdrawiam.
Opublikowano

myślę, że wielu autorom nie zależy na Twoim komentowaniu,
zauważyłem to w odpowiedziach na Twoje komentarze choćby tak znakomitych poetów
jak Jacek Sojan cyt:

Fly Elika napisał:

"Do kogo do twojego wiersza,

Liryka liryką, a wiersz wierszem. Piszesz o zrzuconej spódnicy,
to mi się to nie podoba, bo nie wiem czyjej dokładnie.
Zapominanie się to, jak zagubienie się w szale
oraz czym jest słowo i czym są obietnice w klimacie lirycznego
wiersza nie napawa mnie optymizmem, a raczej pozbawieniem
godności wśród ubranych ! - ten kijek ma dwa końce,
Miejsce nawet takie, jak republika ( jaka? gdzie? w układzie,
w związku?)nie jest pozbawione fałszu, a raczej
bardziej interesowne na wszystko, a najbardziej
na zasięg tej zdjętej spódnicy - imię spódnicy
tego nie powstrzyma, wprost przeciwnie.
Na razie Tobie też smacznego!!!
Po ketchupie, zostaje już tylko czerwona
plastikowa butelka, z którą etykietką - to
nie ma znaczenia, napis najbardziej czytelny,
to wzorek czarny - ten najtrudniej się zmywa.
Prysznic zatem polecam autorowi, i okłady z lodu
Pozdrawiam"


ponieważ mam wrażenie że pierniczysz od rzeczy, podejrzewam lipcowy udar...
kaniec filma i monologu, proszę tylko o nie zaśmiecanie miejsca pod wierszem;
Amen;
J.S

Ostatnio edytowany przez JacekSojan (2010-07-14 06:40:22)


________________________________________

Dnia: 2010-07-13 13:50:12, napisał(a): JacekSojan


__________________________________________________________________________
oraz Bea.2u


Fly Elika napisał:

"Zaciekawił mnie, jako jeden z twoich rzeczywiście godnych przeczytania wiersz,
i zastanowienia.
Nie bardzo rozumiem przesłania z przedostatnich dwóch wersów
to, cytuję: prostactwo i chamstwo! - niestety
myślenie zaś, to odwiecznych kanonów obraza !
rozumiem, że to cytat i nie wiem teraz z czego :(

i czy te dwa wersy są przytoczone, jako zaprzeczenie
celowo podane dla wytknięcia Wieszczowi
cytatu, o jakiego Wieszcza chodzi Beo?
pozdrawiam"
----------------------------------

nie podzielam ani oceny ani zainteresowania tematem.
Pozdrawiam
/b


--------------------------------------------------------------------------------

Dnia: 2010-06-18 10:58:47, napisał(a): Bea.2u


Osobiście też nie przepadam za Twoim komentowaniem.

Opublikowano

Rozumiem, że nie lubisz i już.
Nie przypominam sobie, czy kiedyś twój
komentowałam.

Pana Jacka Sojana wiersz był bardzo dobrym wierszem
i Pan Jacek Sojan dobrze zrozumiał, celowość swoich komentarzy i moich
w efekcie końcowym, gdyż jego znajomość tematu dawała duże pole do popisu
i rozumienia wiersza na szereg sposobów. Wcale nie uważam Pana Jacka Sojana
za złego poetę i nigdy nic takiego nie napisałam o jego talencie poetyckim.
Jego wiersze czytam z zainteresowaniem, nie komentuję ze względu
na zbyt duże uleganie własnym emocjom zawartych w jego wierszach.

Dziękuję za twoją odpowiedź, będę miała to na uwadze.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...