Miłość bez granic...

[Mateusz]

Przychodzi do mnie czasem ta nieproszona
co przekracza wszelkie możliwe granice
tak że zaczynam się bać samego siebie
gdy do serca puka mówi w słodkie słowa

z tej iskry z ducha jakby z innego świata
czy każdy człowiek ma swoje przeznaczenie
choćbym się zapierał tym mocniej obejmie
bo w to uczucie jest ode mnie silniejsza

chcę z nią walczyć ale zawsze mnie pokona
z taką łatwością że sam się sobie dziwię
ona nigdy nikogo wokół nie słucha

dla której wszystko jest możliwe tak proste
w życiu potrafi dokonać różnych cudów
nie sposób jej się oprzeć uciec przed siebie

[Czarna_Dama]

Ojej jak pięknie napisałeś czytam, czytam i wzdycham. Świetnie poprowadzona puenta,
super na duży plus.

serdecznie pozdrawia romantyczka

[Fly Elika]

Piękny sonet, naprawdę taki prosty, jak miłość. Jestem romantyczką, taką właśnie
i tak czuję miłość, jak ty i jak opisujesz w tym wierszu właśnie.
Piszesz w ogóle bardzo ciekawie, chociaż nie wszystkie twoje utwory
potrafię zrozumieć/ ze względu na niezrozumiałe dla mnie: szyk zdania
i inwersje/, ale ten jest taki prawdziwy i wydaje się mi się,
że w tym to nie kwestia romantyzmu, tylko ludzkiej, szczerej, otwartej
czyli prawdziwej miłości.
Pozdrawiam

[Mateusz]

Fly Elika:Miło mi, aż mnie w sercu ściska.
Ta właśnie jest, jak napisałaś.
Jest to wiersz prawdziwy, taki prosto z serca.

Pozdr. b;

J.S

[Anna_Para]

Eksperymentujesz z formą, bo graficznie - sonet, a wiersz biały! Podoba mi się, choć prawisz o oczywistościach. Jest dobrze, gratuluję, Para:)

[Kaliope_X.]

Napiszę tak prosto, jak Ty to uczyniłeś - czarno na białym i bez złudnych koloryzacji - PIĘKNE!