Pióro i Pióropusz

[cichoszept]

Pióro nie mówiące słowem i dumę, którą jako koronę z piór przyjąłem.
Ręce swe które oplotłem węzłem pokus, bezrozumnie serce zostawiając z boku,
tylko po to by nieść ten pióropusz który w głowę uwiera.
Odziany jedynie w swe stany upojenia.
Gdzie rzeczywistość jest trwogą mojego sumienia,
a Świat niesie tylko ból i cierpienia.
Nadzieja tu nie ma już dla mnie racji bytu.
Jestem na dnie, a niebo nie ma dla mnie błękitu.
Jestem tylko szelestem kartek w pamiętniku.
Wspomnieniem samotnego dryfu, po morzu pełnym krzyku.
Piórem które pluje mej duszy artykuł niebieską krwią na biały papier.
Jestem romantycznym polakiem, który dalej nie chce przestać kusić losu,
zakładając swój pióropusz...