Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W takich warunkach nie będę pisał
rzekł pan poeta będąc na plaży,
odrzucił kartkę, pióro i wenę
i swoje dupsko na słońcu praży

a gdy nadchodzi zbawienny wieczór
ten ów poeta zmierza do baru
gdzie każe sobie lać grog do szklanki
aby obronić się od kataru.

Kiedy po kilku takich szklaneczkach
wzrok mu mętnieje, wiotczeją nogi
każe się zawieźć do hoteliku
po czym zapada w sen (bardzo) błogi,

z rana przekąsi (żyć przecież trzeba)
lekkie śniadanko, strzeli kielicha
i tak jak wczoraj, nic nie napisał
ale na plażę znowu zapycha.

Opublikowano

Podobnie jak u Milana Kundery, panuje tu ostatnio na forum ta "nieznośna lekkość bycia". W tym kontekście Twoje wiersze są balsamem. Przecież się nie znamy (choć widziałem Cię na zdjęciach) ale z Twoich wierszy emanuje taka radość życia, że chciałoby się mieć Ciebie za przyjaciela. Z głębokim ukłonem. Janusz

Opublikowano

...nie no , w takich warunkach pisać ??? ....na plaży ??? toć to można jędną część ciała spażyć :)).....mianowicie plecy i poniżej, apóźniej ..jak tu siadać i pisać ? :)))..nie podobałoby mi się takipoplażowe pisanie, w końcu i tak , w którą stronę się nie obrocę - dupa zawsze z tyłu :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Przyjaźnie zjawiają się rzadko
albowiem zbyt długo kiełkują
lecz kiedy już z nami się zrosną
latami się w nas zatrzymują.

Choć przyjaźń przyjaźni nierówna,
choć wśród nich zdarzają się plewy
to człowiek wciąż o nie zabiega
od czasów Adama i Ewy.

Ja swojej nikomu nie skąpię
bo wolę przyjaciół od wrogów
dlatego i Tobie Januszu
nie stwarzam, nie stawiam wymogów.

Zaczątek przyjaźni już mamy
a wpisy to nam wynagrodzą
bo chociaż to tylko na forum
lecz myśli i drogi się schodzą.


Pozdrawiam serdecznie:))))
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Ja na przykład lubię w wannie
moczyć pióro, pisać piórem
lecz problemy mam z pamięcią
i tak nieraz myślę, które

wziąć do ręki w danej chwili
by na kartce szrajbnąć zdanie
bo obydwa pióra naraz
dały nura aby w pianie

zmyć ze siebie resztki płynu
bo obydwa chcą być jasne
- gęsie co się szarogęsi
i to grubsze, moje własne.


Pozdrawiam:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Mimo upału człowiek się stara
nie bacząc na to jakie mieć skutki
może mieć susza (patrz abstynencja)
gdy w organizmie niedosyt wódki.

Na plaży jakoś pić nie wypada
patrząc wprost w oczy dzieciom, staruszce
bo przecież jeszcze nie produkują
i nie sprzedają wódeczki w puszce.

Zawijać w papier całą butelkę
zajęcie nudne oraz niewdzięczne
a potem łykać nie wiedząc ile
też nie za bardzo jest to poręczne.

Można wynaleźć inne sposoby,
Polak potrafi bo Polak umie
urżnąć się nawet na środku plaży
i to nie solo a w sporym tłumie.

Dajmy już spokój naszym nawykom
i zaradności naszych rodaków,
dajmy też spokój alkoholikom
co uważają się za pismaków.

Nasza poezja w wodach Bałtyku
niech się w sezonie do woli pluska
żeby opadły z niej nieużytki
jak z ziarna plewy a z ryby łuska.


Pozdrawiam serdecznie i plażowo:)))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Sam tytuł już mówi za siebie
więc nie troszcz się zbytnio o byka
niech sobie nieborak samotnie
po wersach w mym wierszu pobryka

bo czas kanikuły rozprasza
szczególnie gdy pisze się w tłumie
a umysł rozmięka od żaru
więc cóż mi po takim rozumie,

a skoro nie można wymienić
go choćby jak zęby na szczękę
to latem gdy słońce wciąż praży
odbywam swą drogę przez mękę,

litości takiemu poecie
okazać należy niezwłocznie
nim nowa w nim myśl zakiełkuje
i nowy wiersz pisać rozpocznie.


Pozdrawiam:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


na nagiej plaży leży od rana
maszt postawiony o niech to licho
taki naturszczik to proszę pana
normalny niesmak i głupi chichot

lecz kto mu może teraz podskoczyć
jest nowoczesny za trendem goni
to nie naturyzm dziś kole w oczy
ale zboczenie - ekshibicjonizm
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


na nagiej plaży leży od rana
maszt postawiony o niech to licho
taki naturszczik to proszę pana
normalny niesmak i głupi chichot

lecz kto mu może teraz podskoczyć
jest nowoczesny za trendem goni
to nie naturyzm dziś kole w oczy
ale zboczenie - ekshibicjonizm


Każda pliszka swój ogonek ...
jak to mówią ... chwali,
robią także to mężczyźni
i duzi i mali,

w każdym z nas coś przecież siedzi
(chęć bycia aktorem)
i dlatego na tej plaży
pod byle pozorem

wystawiamy się na deskach,
o pardon, na piasku
to co mamy najlepszego
i to już od brzasku.


Pozdrawiam:))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.






Z tego widać, że w większości
nacja poetycka
bywa latem odstawiona
przez wenę od cycka

i dlatego letnią porą
poeci (pan, pani)
chodzą, siedzą albo leżą
częstokroć na bani.

Zachowują się (czy słusznie?)
jak zwykli sztubacy
zamykając w czterech ścianach
warsztat twórczej pracy,

wywieszają na drzwiach kartkę
- wena na urlopie,
a pod spodem dopisują
- jestem na jej tropie.

Potem to już wedle woli
plaża albo góry
choć słyszałem, że niektórzy
jeżdżą na Mazury,

inni jadą za granicę
(ale ci beze mnie)
bo ja jadę na mą działkę
gdzie mi jest przyjemnie.


Dorotko, pozdrawiam Cię serdecznie:))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Corleone 11 Nie brak tu jednakże nadziei, reinkarnacja wobec takiej karnacji to pigment na sklepienie. Końcówka! Panie magistrze! Po latach od podjęcia... PS nie wiem co się dzieje, ciemnieje mi, gdy widzę te tytuły naukowe :)
    • ... mam za sobą pewną drogę rozwoju duchowego, a tym samym energetycznej refleksji - celowo nie napisałem "teologicznej" - refleksji, którą jednak rozpocząłem przy pomocy osób, związanych życiowo i strukturalnie z tak zwanym Kościołem Rzymskokatolickim - i z którym to rozwojem wiąże się napisana przeze mnie powieść "Inne spojrzenie" oraz niektóre z opowiadań, dlatego pozwalam sobie na większą otwartość i szczerość. Na które, rzecz jasna, w wiekach tak zwanych średnich - a przynajmniej w Europie - pozwolić sobie nie mógłbym bez ryzyka, nazwijmy sprawę po imieniu, torturowobolesnych, a potem bolesnych ogniście - konsekwencji. Dzięki pośrednictwu instytucji, której  nazwę - znów celowo, pozostawiając domysł Tobie, mój Czytelniku - znów pominę. Wiem: trochę dużo zaimka względnego w różnych przypadkach.     Jako taż właśnie osoba czytam obecnie powieść, w którą (i znów ten zaimek) powinienem zagłębić się już dawno: napisane przez Colleen McCullough "Ptaki ciernistych krzewów", a opublikowane przez "Książkę i Wiedzę" w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesięsiątym pierwszym roku. Powiedzieć, że trudno wyjaśnić, dlaczego zabrałem się za nią dopiero teraz, jest całkowicie awystarczającym tłumaczeniem, z czego w pełni zdaję sobie sprawę. Tak się złożyło. Tak się stało. Były inne książki i inne sprawy - to wszystko prawda. Podobnie jak prawdą jest, że przypadek nie istnieje. Tak potoczyła się moja czytelnicza przeszłość pomimo, iż odeszła już do innego wymiaru moja tażwcieleniowa mama polecała mi zarówno samą powieść, jak i nakręcony na jej podstawie film z Sydney Penny, Rachel Ward i Richard'em Chamberlain'em w rolach głównych.     Znajduje się w "Ptakach" wiele zdań, samych sobie wartych uwagi - azależnie od faktu, że całe one są warte uwagi, stanowiąc jedną z książek, które przeczytać  powinien każdy - względnie zapoznać się z jej treścią za pośrednictwem audiobook'a. I to bynajmniej nie z powodu kontrowersyjności przedstawienia prawdy, że ludziom tak zwanego Kościoła - będącymi niestety często duchownymi tylko z nazwy, azależnie od tego, czy są szeregowymi księżmi, biskupami lub nawet kardynałami czy też zakonnikami bądź mnichami -  zdarzały się, zdarzają i prawdopodobnie zdarzać będą - czasy albo okresy słabości i zwątpień, które w końcu są zupełnie naturalne. Jeżeli bowiem ktoś nie wątpi, oznacza to tym samym, iż nie myśli, a każdy silny może trafić na kogoś ode siebie silniejszego albo znaleźć się w sytuacji, gdy z kimś ode siebie silniejszym zmierzyc się będzie musiał. Ze zrozumiałego dla Ciebie, Czytelniku, powodu - a właściwie zrozumiałych powodów- przytoczę żadne z tych zdań, chociaż oczywiście znalazłoby się dla nich miejsce w tymże opowiadaniu.     Czytam "Ptaki ciernistych krzewów" i jako magister teologii przeglądam się w nich. Zestawiam ją ze sobą zastanawiając się, co zrobiłbym będąc na miejscu księdza, a potem biskupa i kardynała Ralfa. Jako mężczyzna, przyznaję, że o wiele mniej zastanawiam się nad tym, co będąc kobietą zrobiłbym na miejscu Meghan. Być może głębiej zastanowię się nad tym później; możliwe też, że uczynię to dopiero w kolejnym wcieleniu, jeśli "moja" dusza zdecyduje się inkarnować w kobiecy organizm, w co jednak osobiście wątpię. Azależnie jednak od mojej osobistej przyszłości, z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę stwierdzić, że czytającej "Ptaki" kobiecie dużo łatwiej - oczywiście przy odpowiednio wysokiej własnej wrażliwości oraz zaangażowaniach czytelniczym, psychicznym i uczuciowym - byłoby utożsamić się z Meggie, a tym samym ją zrozumieć.     Czytam i myślę. Zatrzymuję się przy wspomnianych zdaniach i wracam do przeszłości. Wspominam siebie z czasu studiów i osoby, z którymi tamten czas mnie zetknął: studiujących na tym samym uniwersytetecie kleryków oraz księży wykładowców, prowadzących zajęcia dla wszystkich studentów. Tu pozwolę sobie wspomnieć księdza profesora Marka Starowieyskiego, u którego zacząłem pisać swoją pracę magisterską z zakresu patrologii (teologii tak zwanych Ojców Kościoła) oraz jego ucznia i asystenta księdza doktora Józefa Naumowicza, pod którego kierunkiem tę pracę dokończyłem i obroniłem. Wspominam też - atakując i potępiając nikogo - dwukrotny  udział w pielgrzymkach na tak zwaną Jasną Górę, podczas których - naturalnie przecież - działy się wydarzenia ze sfery słabości z udziałem osób ściślej z tak zwanym Kościołem związanych. Wspominam i...     Trafem przyszedł czas, abym książkę tę przeczytał będąc właśnie podróżując po Peru i po Boliwii - na południu, chociaż daleko od Australii. Lata po podjęciu wspomnianych studiów i po ich zakończeniu...       La Paz, 30. Września 2025 
    • @wierszyki Bo bohaterów dziś nie ma.... mógł zaśpiewać Niemen, dzięki :) etymologia zżarło podaje o tym że - jedzenie, zwierzę, silnik, rdzę i o, uczucia, i o komarach które mi fundujesz, mam teraz w głowie luz i komarów blues Pozdrawiam. :)
    • @P.MgiełPoeci tak ładnie tęsknią...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...