Sloneczne wzgórze

[Danuta Duszynska]

Wspinam się na wzgórze. Stamtąd bliżej
nieba. Jeszcze trochę, parę szczebli.
Zaciskam lańcuchy, opieram się
o kamienne skały. Coraz ciężej.

Spogladam za siebie. W dole zieleń
traw. I łaki kwitną. Kolorowym kwiatem.
W oddali widoki: małe dzieci
biegaja na boso - rozbawione,

nieopodal szkoła i dom stary -
- powojenny w gruzach. Wielki pałac
dzieciom do zabawy i straszenia;
rzekome duchy w prześcieradłach.

Migają sceny minionych lat
zamknięte bezpiecznie, ukryte w pamieci:
obraczka na palcu. dziecko płacze -
- chore na biegunkę. Wiatr naprzeciw.

Jeszcze parę kroków. Idę wysoko
na sloneczne wzgórze. Tam spotkam
ziemię obiecaną, gdzie spokojnie
śpi zamknięta przeszłość. A wiatr śpiewa.

[Na indeksie]

Bardzo ładna retrospekcja.Pamiętaj ale ... nie oglądaj się za siebie - szczególnie, za "jedną zwrotką", jednym z niej wersem - to już za Tobą! ;). Jeszcze tylko jeden szczebel i pofruniesz jak ptak ;) - wysokich lotów, wygrzej się w słoneczku!
Pozdrawiam bardzo, bardzo serdecznie.Małgosia

[Laura Majer]

Autentycznie piękna wspinaczka...

[Zdzisław_Chciwiec]

...z takim sercem , do szczytu góry daleko .......a wiatr niechaj śpiewa