Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

prawie dojrzałe
zerkają zalotnie

pachną i lipcem
i ciut sierpniowo

ich owal nietuzinkowy
ich miąższ antonówkowy

śpieszmy je zrywać
zielonosadne
soczystokształtne
kuszącobarwne

w ów sad
wyruszmy ze słońcem
nas niech powiedzie droga piaszczysta
gdzie są opłotki tam się skryjemy
tam je wykradać będziemy
ręką zza płotu

a jak gospodarz zobaczy
a jak już powie burkowi
on to zrozumie
nas przecież droga uwiodła
droga bez bruku, piaszczysta

Opublikowano

Bardzo ładna ta droga do sadu, aż chce się też tam pójść!
Nie rozumiem, albo coś nie gra w:
1) "w ów sadu (może: "sad"?)
wyruszmy ze słońcem"
2) "gdzie są opłotki tam się skryjemy
tam je wykradać będziemy
ręką zza płotu" - moim zdaniem to "je" może być zrozumiane
jako "opłotki", a nie owoce.
3)rym "nietuzinkowy" - "antonówkowy" -- trochę mi psuje odbiór
4)jest dwa razy "piaszczysta", może jedną zmienić??(droga -"lechicka??)
5)przecinek po "bruku", jeden, jedyny, jedynaczek??
Nawybrzydzałam, ale to dlatego, że wiersz mi się podoba, a tu jest Warsztat!
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Oj, Baba wykonała już żmudny warsztat. Dodam od siebie: ów - to archaiczny zaimek, znaczący tyle, co "tamten", "ten", więc należy go w ten sposób łączyć z rzeczownikiem, jak współczesny.
Tak więc:
w ów sad
w owym sadzie
do owego sadu

Powodzenia na przyszłość. Pozdrawiam, Para:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ale wiersz przecudny
rymiczny i rytmiczny i namalowany barwami, zapachami
rozsmakowałam się w nim
prześliczny
:))
Zgadzam sie w pełni, mnie też ten urok wiersza zatrzymał
przy nim na dłużej! Jest w nim to "COŚ"!!
pozdrawiam
- baba
Opublikowano

To prawda, ta wyprawa do sadu ma to "coś".
Wers... nas niech powiedzie droga piaszczysta... czytałam
niech nas powiedzie droga piaszczysta... to w sumie drobiazg
Powtórka piaszczystej drogi w zakończeniu... nie za bardzo.
Serdecznie pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Wow! To frapujący wiersz. Zestawienie aktu twórczego z estetyką BDSM jest niezwykle mocne i odświeżające. Tak o relacji z samym słowem, o dynamice władzy między autorem, tekstem a może i odbiorcą to jeszcze nie czytałam. "Klaps na goły wers" to genialny obraz - aż chce się spersonifikować ten wers. Fajnie przechodzisz z roli dominującej do uległej - raz autor panuje nad materią słów, a za chwilę staje się niewolnikiem własnej wizji czy idei. "Trytytkowo" - nie da się łatwo takiej więzi rozerwać. (W kryminałach teraz sprawcy używają wobec swoich ofiar trytytek - są niezwykle skuteczne). Ostatnie trzy wersy ("głębiej i mocniej, / lekko / nierealnie") połączenie intensywności, bólu i wysiłku z poczuciem lekkości i odrealnienia to kwintesencja momentu, w którym wiersz wreszcie "działa" i zaczyna żyć własnym życiem. Pisanie to akt totalny – angażuje nie tylko intelekt, ale całe ciało i psychikę. Pozdrawiam -y. :)
    • @andrew "dziś … dziś kobieta jest tajemnicą"   Ale za to mężczyzna (czyli połowa populacji)  jest nieskomplikowany - do życia potrzeba mu picie, jedzenie i tajemniczej kobiety. Bo podobno lubi rozwiązywać (i rozpinać)  zagadki.   Tak stwierdził pewien mądry mężczyzna. 
    • @Konrad KoperSkoro Los, to "powinien" zaznaczyć.  Przepraszam - nie powinnam się czepiać losu! 
    • Fajna sprawa dziadkami być zobaczyć w drzwiach szkraba małego gdy z wizytą przychodzi, do babci, dziadka swojego.   Wiadoma sprawa wszyscy tak mawiają dziadkowie bardziej wnuków niż swoje własne dzieci kochają, więcej czasu dla nich mają.   Gdy się babciom, dziadkiem zostaje niczym ptakowi skrzydła u ramion wyrastają, radość i duma rozpiera, gdy na ten świat przychodzi nasz mały skrzat.   Wnuki wiedzą, że dziadkowi ich kochają bywa czasem, że to wykorzystują, sprawa całkiem błaha jest gdy wnuki latek mało mają.   Nam los dwóch wnuków, urwisów sprawił w tym samym domku sobie mieszkamy, niczym Paweł i Gaweł z bajki znanej, my na dole oni na górze.   Nasz duecik ciągle nas odwiedza, my przed nimi drzwi szeroko otwieramy, bo jak tu nie witać takich skarbów kochanych.   Radości tak wiele nam dają, niczym skowronki czasem śpiewają, babcia zawsze coś słodkiego dla nich ma, dziadek zaś kieszonkowe da.   Taki już wnucząt przywilej póki dziadków mają być oczkiem w ich głowie, bo dziadkowie swoje skarby bardzo kochają.                               K.W.      
    • @RomaCieszymy się bardzo, ale ja nie jestem poetką. Nawet nie lubię tego określenia. Dobraliśmy się jako historyk i fizyk. :)  Najlepszy dobór naturalny pod słońcem. :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...