Tak niewiele szczęścia a jednak niemało

[Ryszard Kisiel]

Jakaż to rozkosz patrzeć w oczy,
Takie zielone dwa maleństwa.
Gdy wściekłe, mało nie wyskoczą,
Śmiejące, kuszą do szaleństwa.

Cudownie jest zbierać rumieńce,
Z Twojej alabastrowej twarzy.
Same się nam splatają ręce,
O szczęściu każde serce marzy.

Kiedyś nadejdzie taka chwila,
Rozkosz przestanie być marzeniem.
Wiecznie trwać będzie ta idylla,
Miłości, nie przesłonią cienie.

R>K

[Dyziek_ka]

Jak w tytule… i wtedy wszystko proste, jak wiersz, który skomplikowane szczęście spokojem układa.
Z życzliwym pozdrowieniem