opowieści o nas - potomek

[Paweł Fiedys]

stróżki tłustego potu
skapywały na leśne poszycie
słońce przeszło mimo
nie zaglądając tu, do wykrotu
robiłem Ci okłady z leśnego mchu
odgarniając z czoła smołę włosów
rozpalone różowoblade policzki
drgały w rytmie szybkiego oddechu
nagły krzyk zamienił się w skomlące wycie
i głośnym echem załamał w głuszy
grymas bólu na Twojej twarzy
to koniec... połykam słone łzy
połączeni cichym przymierzem
znowu zostaliśmy sami

powracam do domu
miasto żyje swoim życiem
i wszędzie ten hałas
z trzaskiem zamykam drzwi
padam na nie ciężkimi plecami
krew odeszła z twarzy
na której zmarszczek jakby więcej

[Tobiasz_Bukowicz]

nagły krzyk zamienił się w skomlące wycie
i głośnym echem załamał w głuszy
grymas bólu na Twojej twarzy
to koniec


Nie zwyklem krytykowac, ale tu nie ma nic co przykuwa uwage i zmusza do zastanowienia...
Przeczytalem calosc 2 razy...ohyda

Pozdrawiam

[Gość]

A ja powiedziałbym, że ten tryptyk wspomnień jest barwny i bogaty w emocje. Podoba mi się! Pozdrawiam Autora.

[Paweł Fiedys]

No cóż, to pewnie jestem winien małe wyjaśnienie. Te opowieści traktują o pewnej "wilkołaczycy" która przechodziła ciągłe metamorfozy aż stała się mi "wilkiem" - i tak jej już zostało. Jednak wiele jest tu czystego fantazjowania. Pozdrawiam wszystkich i dziękuję za opinie.

[Ela_Ale]

Dobre. E.