Autobiografia

[Gość]

Niebieskie oczy jak ocean
patrzyły kiedyś w niebo
szukając gwiazd.
Ściskałem w rączkach pluszowego misia
z dziadkiem malowałem farbami
z pierwszymi krokami uczyłem się śmiać.
Przypominam sobie świecący globus
którego obracałem poznając świat.
Pamiętam pierwszą dziecięcą miłość
przyjaciela z którym konie można było kraść
pierwszą naganę w szkole
surową ojca radę
i ciepły blask matki
- jakże chciało się żyć!
Lecz nie chcę pamiętać dramatu
który śladami wspomnień
zmienił moje oczy w kamień.
Boję się patrzeć ludziom w serca
gdy patrzę robię to z niemocy.
Tak wcześnie uleciał świat dziecka
za zamkniętymi drzwiami
poznawałem łzy dorosłych.
Czasami chowam twarz w dłoniach
z bólem czekam końca cierpienia
czułem nie raz jak dusza pęka.
Co noc zapalam lampkę
patrzę jak sztuczne światło odbija się od ścian
drżę marząc o sekundzie prawdziwego kochania
zasypiam na kolanach
śniąc o gwiazdach owiniętych w jedwabne hamaki
może wyszeptam modlitwę której nie pamiętam
może będzie to deszcz
który zabierze do Boga moje sny

[magda onuch]

nic dodać nic ująć... piękna poetycka refleksja dotycząca przemijania...
jestem zachwycona, brak słów,
"czułem nie raz jak dusza pęka" - oj tak, aż nazbyt często
"drżę marząc o sekundzie prawdziwego kochania
(...)śniąc o gwiazdach owiniętych w jedwabne hamaki"... - to jest najpiękniejszy sens całego życia, to jest to, za co podziwiam Pańską poezję, za te chwile pełne nadzieii, gwiazd i snów

pozdrawiam

[Gość]

Podoba mi się.
Pozwolę sobie zabrać do ulubionych.
Mam nadzieję, że nie ma Pan nic przeciwko...
Pozdrawiam ciepło :-)

[Gość]

dziękuje moje Panie za te ciepłe komentarze :-)...jest to bardzo osobisty wiersz i długo się zastanawiałem czy mogę go opublikować na tej stronie....

[Zing Zeng]

żeby nie było, że ino babom sie podobo
to powiem, ze mi tez sie podobo
hej!