Pozornie bez szans

[Paweł Fiedys]

Nie mamy najmniejszych szans w tej walce
Najmniejszej nadziei na promyk szczęścia
Na smak zwycięstwa nad nocą tak straszną i czarną
Że strach, myśli nie dopuszcza cienia
Gdyby ktoś kiedyś powiedział że taki będzie koniec
z podniesionym dumnie czołem zasmiałbym mu się w twarz
Ginąć? Może gdzieś przed setką! W starczym wieku!
A teraz człowieku, przyjacielu kochany JUŻ martwyś
Wiary nie ma w Tobie, wiesz… braciszku…
Nikt dobrego ci już słowa nie powie kochany
Ale jedno możesz jeszcze przecie – jeśli nie kobiecie
Sobie zaufaj i kochaj siebie jak tę jedną w świecie
Obmyj twarz i uśmiech swój złóż na lustrzanym odbiciu
Opatrz się na drogę trudną i daleką i mimo że kaleką
To życie ocalisz i doczołgasz się swego celu
Do tego raju utęsknionego szczęścia spełnionego
I niczego sobie nie wyrzucaj już sza…. Bo walczyłeś
Straciłeś sporo zdrowia miły brachu, ale… co widzę?!
Uśmiech już jaśnieje na twym obliczu i to jest życie!
Nie mamy szans, powiadasz? Ależ wiara twa w rozkwicie!
Bądź Braciszku godnym siebie bo to przecie nie jest koniec
Nie zaufasz już kobiecie ni przyjazni z nią nie zaznasz
Bo gorszą od miłości szpetnej jest przyjazń kobiety pięknej
Teraz już to wiesz bo wolnyś prawie i wolne mysli masz
Ale i tak warto było… bo lepszyś już, mój… o to co znasz


*Wiersz napisany po zawodzie miłosnym;
dziś patrzę na te sprawy z nieco innego punktu ;)
[Paweł Fiedys]