Potok czasu

[Irmina Osińska]

Płaszcz ulotności okrył myśli cieniem,
Wpisał je w strony odległej epoki,
Więc pozostały już tylko wspomnieniem,
Bywa że pamięć rozjaśnia jej mroki.
Akcentem nostalgi znaczy próżne słowa,
Które gdzieś błądzą w obszarach niebytu,
I rezonują w duszy wciąż od nowa,
Smakiem goryczy,barwami zachwytu.

Serce wciąż bije rytmem nieodmiennym,
Choć inną melodię czas na nim wymusza,
Zamglone oczy gubią blask płomienny,
I coraz częściej wiatr je z łez osusza.
Dróg zapomnianych nikt już nie odwiedza,
Codzienność innymi sobie spaceruje,
Co było wspólne podzieliła miedza,
Cisza milczenim obrazy maluje.

Zbłąkany Anioł zniża swój lot czasem,
Wraca pamięcią do dni co mineły,
Zgaszony błękit przestał lśnić atłasem,
Złote promienie w mroku utonęły.
Siada na chwilę pod przydrożnym drzewem,
W zadumie śledzi potok przemijania,
Co źródłem czasu łączy ziemię z niebem,
Skrywając w swych nurtach tajemne przesłania.