Nieogarniona

[Józef Bieniecki]

Myśli nie nie zniewolisz,
Mój odwieczny wrogu.
Gdyby twej armii potęga,
Jej nie ogarniesz.
Ponad ziemię sięga.

Ptakiem w przestrzeni,aż ku niebu
wzlata,
Do oceanu sięga samej głębi.
I jak Duch Boży orłami skrzydlata,
Jest samą w sobie siłą i potęgi.

Choć uwikłana, z godnością umyka,
I nie niewoli żadna świata krata.
Potężna, twórcza,pokorna i cicha,
I jak Duch Boży ptakami skrzydlata.

Pozwól by światłem ogarnięta Bożym,
Służyła ludziom,według Twojej Woli.
Niechaj stokrotnie owoce pomnoży,
Aby na ziemi ulżyć ludzkiej doli..

Gdy fala myśli już dobije brzegu,
I stanie życia przede mną obrazem
Wspomnij o czasie,przystawałem w biegu,
Stosem bywała,darem i ołtarzem.

To dla niej wszechświat i drogi tajemne,
Ty,które tylko zawsze mogłaś czytać.
Ducha ofiary,wzniosłe i przyziemne,
O które Ciebie śmiałem tylko pytać

Józef Bieniecki