a w każdym śladzie zielenie ogrodu

[anna_rebajn]

Ty jeden wiesz na pewno jak samotność boli
i jak kielich smakuje wypełniony myślami
z których każda każda jak przepaść jak morze przed sztormem
(ani ją ogarnąć ani nią wykarmić)

i nikomu nazywać słowem nawet najprostszym
tamtej chwili nie wolno którą noc przeniknęła
bo w niej rozpacz i miłość (nagość brzozy bez kory)
i samotność modlitwy co się w duszy przelewa

zrozumienia najbliższy byłeś w cieniu ogrodu
(ni o pomoc się zwrócić ni o siłę się modlić)
gdzie się w ciszy szamocąc zbliżałeś ku Bogu
coraz mniejszym się stając pod krzyżem pokory

tajemnicę milczenia w którym noc w nieskończoność
wciąż odkrywać pozwalasz bo ukryta w człowieku
który trzyma już płomień a wciąż boi się spłonąć
ze stopami przy ziemi i sercem ku niebu

[Gość]

Ciekawy wiersz, choć żeby go dobrze skonsumować (przepraszam...) trzeba się mocno skupić - no przynajmniej w moim przypadku.
Gdzieś usłaszałem stwierdzenie, że dobra samotność jest sztuką... coś w nim jest.
Podoba mi się najbardziej strofa finałowa.
Pozdrawiam.