Terapia

[Ela_Ale]

Przywiał go wiosenny kwiecień
Z daleka, z gór,
z północnych mórz,
wyrwał się pełni księżyca.
Spadł.

Szurnął z wolna po chodnikach,
z chłodnym rankiem
w klasy grał.
Przed dwunastą był widziany
tuż przy skwerku,
obok wejścia do szpitala.
Przysiadł w oknie półotwartym,
nabrał sił i dął.

Leciał w pędzie przez korytarz,
dwa pokoje bieluteńkie.
Z serca dziecka płaczącego,
zabrał krwi ściśniętej skrzep,
wywiał, sprzątnął, zmiótł.
Nad salą depresji skręcił,
zerwał stare zamyślenia
z pajęczyn pod sufitem.

Smutki zmącił, porozrzucał,
zepchnął w liście kasztanowca.
Siadł.
W klombach bratków i zawilców,
nad mieszkankiem czterech dżdżownic
deszczu krople w listki wpuścił,
westchnął, ruszył.

Bujał chmurą nad Warszawą,
chorągiewkę nadął.
Przed kościołem na Powązkach
wzruszył babcię dawną mgiełką,
wcisnął w grób stokrotek kilka,
ogniem znicza lekko zachwiał.
Śpiewał.

Przed wieczorem omdlał,
zasłabł.
Na rękawach tłumku ludzi
wcisnął się do autobusów,
porozjeżdżał w okolice
puste, ciche poza miastem,
w pierwsze kruche zaciemnienia,
gdzie latarni wygasł blask.

Zebrał dnia całego smutki,
kręcił nimi, powywijał,
ścisnął, skruszył,
chlupnął w rzeczkę.
Trzciną lekko zachybotał,
zwiał.

W gniazdku z bluszczu,
obok domku, tuż w ogrodzie,
nie pukając w drzwi niczyje,
sapnął, ziewnął i spokojny
zaraz zasnął.
Teraz śni.

[ZnudzonaSłońcem]

Ciężko się czyta. Jakoś takie długie i o niczym. Nudne.

[Gryf]

Witaj Elu, to jak wicher życia. Wiejąc zbiera wszystko po drodze, miesza życiorysy,
myśli niedokończone, słowa niedopowiedziane, plany niedokończone..
Tak, taki wiaterek ostatnio stale mi toważyszy i wciąż wieje w oczy.
Pozdrawiam Cię serdecznie, Janek.