Sonet, który nie zakwitnie

[adolf_ii]

Próbuje pod niebem nieba nie rozumieć
Pewien kwiat. Dzień w dzień pod nim ślęczy
By każdą myśl zepchnąć. Tak tworzy się strumień -
Korzeni. To jedna z pajęczyn

Na której pułapkę wpada obraz świata
Sproszkowany w piasek. Niewidoczny z zewnątrz
To on wszystko trzyma, na miejscu. by prawda
Była mniej widoczna. Ale kiedy zwiędną

Wiosny. Z rurek łodyg wyleje się barwa
Tylko grudka gliny przetłumaczy niebo
Szaro-czarna plama, wspaniała, lecz martwa
I wszyscy tak samo: choć nie byli - będą

Jest taki kwiat, co pod niebem ślęczy
Jest taki nóż, który trafia celnie
Ale tylko w plecy.

[Anna_Para]

Piękny sonet, pełen refleksji, metafor cudnej urody. Warsztat i treść - urzekające. Pozdrawiam cieplutko, Para:)

[Fly Elika]

dobry sonet, przebiegły a jednak stonowany
wart przeczytania, jak ten ważny refleks świetlny
i za to dzięki

pozdrawiam

[Judyt]

heh no nieźle puenta zabija okrutnie
J. serdecznie