Nieopatrzne słowo

[Ryszard Kisiel]

Była miłość gorąca, szalona,
Gdy mówiłem śmiałaś się do łez.
Tuliłaś się w moich ramionach,
Szepcząc: jak dobrze z Tobą jest.

Nasza miłość różą zakwitła,
Była delikatna, zmysłowa.
Ona za nas dwoje mówiła,
W czasie, gdy milkły nasze słowa.

I nie byłoby szczęścia końca,
Co dzień gościło w nas od nowa?
Ogrzewało jak promyk słońca,
Gdyby nie te, raniące słowa,

Nieopatrznie wypowiedziane,
Trafiły prosto w Twoje serce.
Pozostawiając ból i rany.
Powiedz, co teraz z nami będzie?

Duszę wypełnia niezmierzona,
Jak w opuszczonym domu pustka?
Została: duma urażona
I uśmiech, co zasznurował usta.

Nie wiem, czy teraz kiedykolwiek,
Umarłą miłość da się wskrzesić?
Czy o niej lepiej już zapomnieć?
Tylko białą flagę wywiesić?

R

[Gość]

Czy pozwolisz Rysiu skopiować, wiersz nadaje się, jak ulał, w mojej sytuacji! Próbowałes przeprosić? Ja, tak, ale nie ma odezwu... A niech to. ta urażona duma!!! Pozdrawiam.

[Ela_Ale]

Wiersz jest taki, jakie lubi moje, może trochę staromodne, bo miłujące składne rymy, poczucie piękna. Jest "samoczytający" się, wzruszający, wszystko w nim gra, ale co do treści - trudna rada. Słowa bywają raniące, ale poza słowami jest jeszcze ogromna przestrzeń. Całuski. E.

[Gość]

Najgorsze jest to, że raz rzucone słowo, nigdy nie wraca. Czasem powrót do normalności bywa więc trudny i mozolny. Myślę jednak, że warto próbować ;-)
A wiersz - jak każdy Twój Ryśku, piękny, ciepły, wzruszający.
Ściskam mocno
J.

[Ryszard Kisiel]

Witam kochani, dziękuję za wizytę i miłe słowa. Edziu możesz skopiować, oby Tobie się powiodło. serdecznie Was pozdrawiam, do usłyszenia.