Poemat tajemnic starowieku

[Ulla]

zgaśnione światła chryzantem
tulą się mroźną koronką
nad pogorzeliskiem świateł – pustka

napowietrzne prześwity rozgarniają purpurę brzasku
tłumy niewidzialnych podążają ścieżką odwiecznej tęsknoty
za okruch chleba, garść rodzynek,
a myśli zdradne niczym pęta dławią i ranią po omacku

To było zimą, wczesną porą
a może .... .... ....
może zmarzłym przesileniem
gdy otulona liściem Jesień
nie chciała odejść

odeszli INNI w zapomnienie
bramą ku Światłu
odziani w worki po cemencie
tak było bardziej konspiracko,
gdy osłoniły ICH płomienie

dziś gdy zasnęły Siwe Głowy –
jedyne Świadki tamtych zdarzeń
nikt idąc ścieżką za cmentarzem
nie słyszy głuchych łkań kamieni

zamilkły o tym co widziały
załkane dusze nie umarłych

Świat ma swe tajemnice...

[Gość]

cudowne!!!!! jak znajdę dodaj do ulubionych......bo gubię się w tych nowych formach strony....dawno nie czytałem tak pięknego wiersza...dziękuje za tę chwilę i pozdrawiam

[magda onuch]

wspaniały, jeśli w ogóle można mówić o wspaniałości dotyczącej tak poważnego tematu, jakim jest przemijanie...

tylko ta końcówka mnie razi :
"Świat ma swe tajemnice"...
hmmm, jeszcze pomyślę, może się przekonam, ale jak na pierwszy rzut gałki ocznej, zakończenie dla mnie zawiera się w przedostatniej strofce:
"Zamilkły o tym co widziały
załkane dusze nie umarłych"

pozdrawiam

[Ulla]

Bardzo dziękuję za miłe i budujące komentarze,
zakończenie chyba pozostanie, bo ten wiersz ma swoją tajemnicę...
pozdrawiam
Ulla