Z pamiętnika pewnego głupca

[WiJa]

Zrobiłem, co zrobiłem. Jestem, kim jestem. I jak się okazuje, co bym nie zrobił – nic nie zrobiłem. Bo nadaremno zrobiłem, acz nie dla mnie, ale zawsze dla kogoś. Ludzie – nie wiem – czy bardziej chcą, czy bardziej sądzą, że można coś mieć, zachować na zawsze, zmienić się nawet, ale wyłącznie dla siebie. A bo to jedno, co zrobiłem, nie podobało się przedtem, i nie podoba się, tym bardziej teraz; a jeszcze bardziej, tyle komuś, co jednej i tej samej osobie, opcji, partii (poddawanych jednej i tej samej presji). Jakby to można było swoją postawą (jaką by ona nie była) epatować na lewo i prawo i nie ponosić tego konsekwencji. Zresztą konsekwencji bardzo prozaicznych i bardzo oczywistych – odrzucenia, albo przyjęcia. Oczywiście, że odrzucenia od czegoś, od jakichś, od których…, mówiąc wprost – wyrzucenia na zbity pysk, i ewentualnie przyjęcia do konkurencji, do czegoś nowego… Które to nowe, wcześniej czy później, tak czy inaczej, okaże się mniej lub bardziej tym samym... Z czym to, z ulgą już raz się rozstałem, nie żegnając się nawet, a co dopiero, żebym wiedział do czego i gdzie to mnie mogło i może doprowadzić. Niektórzy jednak wiedzą więcej niż ja sam wiem o sobie, a jeśli nawet nie wiedzą wszystkiego, to i tak wiedzą lepiej i wiedzą na zawsze.

[Arka Noego]

Mnie to przypomina, żywcem przeniesionego, Szwejka.