Barwy wiosny.

[Roman Tique]

Zielonożółte barwy wiosny
wtłaczają znowu w nas nadzieję,
kwiecień urokiem tak ulotnym
olśniewa - wokół świat pięknieje.

Mlecze żółtością zaprzeczają
swojemu mianu...
zaraz potem...
w dmuchawców kulki zamieniając
sens przywracają mu z powrotem.

Podmuchem pyłki poniesione
rozprzestrzeniają się po świecie,
by znowu za rok odrodzone...
cykl życia zawsze taki przecież.

Początek wiosny - przebudzenie,
życie pulsuje już na nowo.
Promienie słońca, deszczu mżenie.
Żółto-zielono, kolorowo.

25. kwietnia - 29. czerwca 2009.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aby druga strofa nie odbijała od pozostałych, ja napisałbym tak:

Mlecze żółtością zaprzeczają
swemu pobielanemu mianu,
ale rozmyśliwszy się potem
w dmuchawców kulki zamieniając,
sens przywracają mu z powrotem.

Ładnie i zgrabnie odmalowana w wierszu wiosna, taka, jaką wszyscy oczekujemy. Pozdrawiam

[Roman Tique]

Dziękuję za miły komentarz. Jednak pozostanę przy swojej wersji, gdyż wbrew temu co piszesz, Twoja wersja drugiej zwrotki byłaby odmienna. U mnie zachowałem rym a-b, a-b, a także rytm. Zwróć uwagę, że każda zwrotka składa się z 4 wersów, nawet i ta ;)... "Swojemu mianu... zaraz potem...", to w gruncie rzeczy jedna linijka, tylko tak dla podkreślenia rozdzielona na dwie części.
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

[Gość]

Masz rację, nie zauważyłem. No, jesteś profesjonalistą! Pozdrawiam.