Ziemia przodków.

[Józef Bieniecki]

Zanurz się troszkę w polskiej wiośnie,
Ku ziemi swoich przodków.
I duszy,sercem patrz oczyma,
W Jej dzieje od początku.

W Ziemię Chrobrego,Jagielonów,
Oręże,koni rżenie.
I zygmuntowskie bicie dzwonów,.
Rozbiorów upodlenie.

W niwę pisarzy i poetów.
Reymonta ,Sienkiewicza.
W Krainę Wisły i nad Niemen,
Tadeusz-Mickiewicza.

Na Jasnogórski spojrzyj wzgórek,
Oczyma spojrzyj wiary.
Odwagę synów ,polskich córek,
W Ołtarze ich ofiary.

W Panią w koronie z gwizd dwunastu
Na pielgrzymkowych szlakach.
Dumnego w niebie pośród wielu,
Bo królewskiego ptaka.

Polskich kapliczek wieczne piękno,
Jak oczka-modre miasta.
W polach bitewnych morze krzyży,
W mogiłach las wyrasta.

Wśród nekropolii wiecznej chwały,
Panteon sławnych ludzi.
W Polskę wpatrzeni,Polsce wierni,
Ojczyżnie życie trudził.

Ziemio pachnąca Polskim chlebem,
I w rzeki, mlekiem syte.
Bałtyk kąpiący z polskim niebem,
I Tatry nim przykryte.

Józef Bieniecki