Słowa.

[Józef Bieniecki]

Ciskam słowa i myśli na darmo,
Rwie na strzępy lub wiatr je porywa.
Czasem słowo już we mnie umarło,
Innym razem strumieniem -jak żywa.

Wiatr ugina pod ciężarem smutku,
Las gałęzi,i nie chce pamiętać.
Z latem starsze i tak po malutku,
Myśl staruszka,znów staje się święta.

Na obrzeżach niebieskiej przestrzeni,
Przepadają me myśli nabrzmiałe.
Lub odbite od szarej zieleni,
Powracają jak koniki,cwałem.

Dekorują ,bo trzeba coś robić,
Pierś szeroka i pióro uległe.
Warto czasem więc go przyozdobić,
I w historie wpisać niepodległe.

Polityka utopią jak rzeka,
Lub Polesia wieczyste bagniska.
Kiepskim graczem,palcami ucieka.
Wylęgarnia-przeróżne gadziska.

że kolesiom dawał kiedyś słowo,
Obietnice wyborcze nie tknięte.
Balansuje dzisiaj pustomową,
A do prawdy podchodzi ze wstrętem.

W politykę zawsze uwikłani,
Będą dobre albo podłe sługi.
W czynie diabłu na wiek zaprzedani,
Na wieczności płacić będą długi.

Józef Bieniecki