Daimonion

[Łukasz Michał K.]

Tarczo mej etyki, podłostek mych cieniu
W toni dróg zatrutych, jesteś niczym lśnienie
Bezgłośne twe krzyki, prawości drążenie
Oddają właściwość, czystości zwątpieniu
I chwałę twą Boską, serce uszanuje
Wraz z dumą pokorną uniesie blask prawdy
Przesłoni nikczemność, rytą w skale wzgardy
I moc twoją czynom w hołdzie ofiaruje
Mową tyś tajemną, wielką nieprzerwanie
Dajesz nam wskazówki, etycznie najsroższe
A twoje bezwzględnie milkliwe kąsanie
Ma w sobie ideał, to co wszak najdroższe

[Dla Jaj]

Normalnie tak porobiłeś, że mi teraz ciary łażą po plecach. Baaaardzo dobre. Pozdrawim. Waldek

[Ela_Ale]

Jeden z Twoich wierszy, które zaspokajają mój apetyt na rymy. I treść i forma są tu płynną jednością. Grat. Pa. E. P.S. Cenię Twoją konsekwencję.

[Łukasz Michał K.]

Waldek no to mam nadzieję, że lubisz takie ciary :) i miło mi, że się podoba

Ela Ale, dziękuję za komentarz. Co do konsekwencji (chodzi ci pewnie o formę) to mam po prostu dziwną potrzebę trzymania się jej na dobre. Nie wiem dlaczego, dziwak ze mnie :) Czasami na czymś takim cierpi metaforyzacja, no ale cóż trzeba dążyć do stworzenia czegoś godnego w formie i treści. Taki mam plan. Narazie ćwiczę ;) Pozdrawiam

[Gryf]

Po przeczytaniu... podaję Ci rękę.
Gdy podejmę kolejną krucjatę przeciw złu tego świata, chcę byś tam ze mną.
Pozdrawiam serdecznie, naprawdę dobry utwór.
Janek

[Łukasz Michał K.]

Dzięki Janek...zło tego świata jest coraz większe ;) ale ważne, że są ludzie, którzy potrafią się mu przeciwstawić. Pozdrawiam