Spełnione marzenie

[Joanna_Janina]

Dzień był zwykły, wiosenny,
niewolą naznaczony.
Rozpacz ogarniała najsilniejszych,
lecz oficerski honor
kazał nieść dumnie głowę.

Podróż trwała krótko,
jednak nikt nie wiedział,
dokąd wiedzie śmiertelny wróg.
Najgorsze zakończenie
rysowało się pod ciężkimi powiekami.

Silna ręka ciążyła na ramieniu.
Usłyszałem strzał.
I jeszcze jeden, i jeszcze…
Zadrżałem.
Prowadzono mnie w niepewną przyszłość.

Pragnąłem po raz ostatni
ujrzeć domek nad doliną Wisłoka.
Myśli krążyły nad małą ojczyzną
niby motyl nad kwiatem pełnym nektaru,
zamkniętym pod szklanym kloszem.

Nagle odczułem przeszywający ból.
Nogi ugięły się pod ciężarem ciała,
ktoś pchnął z całej siły w przepaść.
Ciemność ogarniała powoli,
aż na koniec zgasło najdrobniejsze światełko.

Po chwili marzenie spełniło się,
a dusza po ciężkiej udręce
wróciła do miejsca które było jej bliskie.
Błogość ogarnęła myśli,
poczułem wolność bez granic.

To nic, że serce przestało bić.
Ocaliłem honor biednego kraju,
nie zdradziłem swojej matki.
Nagrodą stał się powrót do ojczystej krainy,
do ukochanego skrawka strzyżowskiej ziemi.

A potem Bóg zawołał:
„Chodź, bo jesteś godzien.”
I ujrzałem cały zastęp oficerów
stojących pod bramami nieba.
Szukali wiecznej wolności.

[Joanna eM]

Nie moja tematyka...
Ale widzę to jednym ciągiem pisane...

Serdecznie ;)

[Joanna_Janina]

Dziękuję Joanno za komentarz. Jednym ciągiem? Zastanowię się.
Pozdrawiam
Janina