Amore sacro. Religione sacro / Amore sacro. Religione profano

[Ruffle_puffle]

[u]Inspirowane Iwaszkiewiczem[/u]


Amore sacro. Religione sacro

Spojrzy na nich łaskawie Syn umiłowany,
połączy dwie ich twarze i wplecie w monidło,
przeprowadzi w bólach aż po kres wezbrany,
żeby włoskie Madonny doszyły im skrzydła.

Tam zobaczą anioła z galaktyką w dłoni,
szeregi eremitów w drewnianych sandałach,
oraz faunę edeńską na tle bujnej flory –
wszystko przejdzie ścieżką ostrą niczym pałasz.

Bo ostry tamten koniec. Głownia obosieczna.
Gdyż tam już nie są ważne żadne ziemskie śluby,
a pieczęć przysięgi złamie chłodność wieczna,

co połączone wcześniej – rozdzieli cherubin.
I nie wiadomo będzie, czy rajski konkubin
wejdzie razem z nią w niebo – trochę jak w dwa piekła.


Amore sacro. Religione profano

Bogini ich okryje dziewiczym jedwabiem,
postawi na straży im rzeczne bałwany,
gdy będą jakby śnili spływając korabiem.
A potem dzień nastanie. Bóg. Syn i kochanek.

Przywitają te brzegi nieznane cumując.
Ona zdobna w tatuaż, pachnąca lawendą,
on okryty porożem jelenim i skórą –
spłodzą dzieci-zwierzęta i wieczne legendy.

Nie ulękną się ciszy szczerej ani burzy,
ni stepów wysuszonych, ni puszczy pękatych –
tylko się w jedne, drugie – leniwie unurzą.

Póki im będzie dane wędrować tym światem,
gdzie się żywiołów kilka przeciw ludziom brata,
i wędrować się musi. Ze śmiercią jak stróżem.

[bestia be]

bardzo ładnie , podoba się całość

szacuneczek

be

[Ruffle_puffle]

Dzięki, nieco poprawiłem.

Pozdrawiam.

[bestia be]

w niuanse nie wnikam jak się podoba to jest na tak, gdyż zawsze podchodzę z dystansem iż człowiek osoba omylna, lecz liczy się samo przesłanie i sens wierszopisa a niektóre niedociągnięcia zawsze można zmienić:):):):):)

ładnie piszesz znaczy mi sie podoba innym nie musi

szacuneczek

be