Zgłoś

Idzie lato, cóż za pora Wszyscy ruszą nad jaziora Będą kąpać się co dnia Oni wszyscy lecz nie ja.   Każdy pędzi już o brzasku Zająć miejsce swe na piasku Wszyscy pragną słońca zażyć Będą leżeć i się "smażyć"   Plażowicze wzięli stroje Jadą parami, idą we troje Każdy wziął syna bądź córkę Na brązowo zmienić skórkę.   A ja nie chcę, nie przepadam Ja dziś wierszyk Ci układam I tak zawsze i co chwila Boś mi droga jest ma Miła.   Niepotrzebne mi jest słońce Gdy o Tobie myśli mam gorące Bo od lat o Tobie marzę i śnię A na mych ustach imię Twe gdy śpię.

@Ewelina Moja myśl po przeczytaniu: ta szklanka jest próżni pełna. Moja odpowiedź:   Pozdrawiam!

@tetu bardzo miło mi to czytać, dziękuję za wejście w tekst i pełen zrozumienia komentarz :)

@FaLcorN Dziękuję. Również się zgadzam. :)

rzuciło cię tu jak pixelowy błysk z kabli w ciemnym tunelu nie wiem: czy to ty czy tylko echo twojego kształtu w chmurze danych stoisz. przed sobą mam coś jak dziewczynę coś jak błyskawicę w ubraniu coś jak błąd systemu, który zaczął śnić o ciele twoje słowa - otwierają mnie nożem światła dzielą skórę na foldery skanują żyły na protokoły dusze defragmentują na sektory, lecz dotyk wciąż pamięta zapach włosów i smak porannej kawy w twoich ustach. czytam siebie od środka jakbym był twoim SMS-em, który nigdy nie został wysłany zapach? żaden kwiat. żaden ogród. raczej: spalona tapeta snu syntetyczny tlen zmieszany z popiołem twojej obecności wsysam to jak kurz po eksplozji świętości myślenie tobą to wirus to usterka to fontanna iskier po zbyt długim milczeniu kod błędu 404: miłość nie istnieje w tym systemie twoje „nie uciekaj” to kod wpisany bez pytania o zgodę tańczy mi pod czaszką płonie w gardle jakby moje języki znały tylko twój alfabet jesteś kwiatem. kłamstwem. plamą. daną mi do środka a ja jestem domem w którym nikt nie gasi pożaru bo ogień nosi twoje cudne imię i wciąż się aktualizuje ciągle na nowo. system serca nigdy wyłączony 16 Tb cisza po resecie