W twoim ogrodzie...

[Łukasz Michał K.]

W twoim ogrodzie, harf koncert dziki
Wiosennych dźwięków pieśni migoczą
Ja obcy szarak, parias publiki
Siedzę samotny gwieździstą nocą

Radość śpiewają nuty zwidzenia
Płyniesz w ich fali nad bukiet kwiatów
I kładąc lekko dłonie w płomieniach
Róży ognistej, drążysz zrost światów

Twe ciało mgielne w marmur przenika
Nocy kurtyna blaskiem się mieni
W ziemskiej powłoce, widmo zanika
Giną mamidła istot bez cieni

Kamiennie niema, lśnisz pośród nocy
Jak gwiazda jasna na szarym niebie
Żarliwie łkają cudów prorocy
Gdy w szale natchnień składasz im Siebie

Na oceanie głębiny ciemne
Próżno tam szukać hymnów dla morza
W odmętach toną piękności senne
I nie rozbłyska jaskrawa zorza

Dla twórcy, nieba krasne bezmiary
Rozkołysane, omdlałe w lotach
W nocnej pościeli są mgnieniem wiary
Dlatego lubię siedzieć w ogrodach