Piersi.

[Józef Bieniecki]

Te wielkie obwisłe,jak uszy jamnika,
Ujmą w zwięzłe rygory reformy stanika.
Aby jedne i drugie, jędrnością pogodzić,
Niektóre winny panie na czworakach chodzić.

Jeśli jednak je stanik tajemnie okrywa,
Wokół krąży cichutka, myśli pożądliwa.
Co schowano przed okiem,niebrzydkie koniecznie,
Ale formą wyrazu,krzykliwe odwiecznie.

Wyobrażnie rozpala,pożądliwość chuci,
I z słowem o brzydocie od zawsze się kłóci.
Choćby małe czy duże, jakiekolwiek były,
Są po to by twe ręce człowieku, pieściły.

O karmieniu nie wspomnę,to najwyższe loty,
A historia poważna,pozwól ,wspomnę potem.
Niech, że o nich wspomina myślący odważnie
I sprawy potraktuje ostrożnie ,poważnie.

Nijak mają pieszczoty do daru tworzenia,
Gdy je tylko zmysłowość hucią rozpromienia.
Na ołtarzu życia,są ofiarą z siebie,
Ofiarą pierwociny- darowaną w chlebie.

Józef Bieniecki