Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

                    Brakujące ogniwo

 

 

W głowie projekcja ostatnich miesięcy.

Nie musi zawieść intuicja, żeby stabilne na oko punkty 

poleciały w przepaść. Na wyciągu nawet luty jest

dłuższy od linii brzegowej Skandynawii. Medycyna

robi postępy, a trudności ponoć hartują charakter,

lecz nie o takich górach myślałam.


W gnieździe brak szerszych horyzontów, a parter

ciągle o trzy kontynenty dalej. Wykazem numerów

uruchamiam poranną windę do piekła.

Nim sypną popiołem z mojej urny, odnajdę wiatr,

który poruszy zrastające się chwilowo skrzydła.

 

 

 luty, 2010

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Fajnie, że fajnie... a temat, jak wiele innych... tu nie ma co filozofować, tu trzeba się zabrać do pracy... ;) Dzięki za wizytę.

klubo i Rafał... pozdrawiam... :)
Opublikowano

Krzysztofie, do takiej scenerii musiałam wnieść trochę optymizmu, bo jeżeli nawet zbyt wcześnie na szybowanie, to przecież wiara czyni cuda... ja w to wierzę..!
Dziękuję za odwiedziny i za post.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Nato Kruk, rozbawię Cię trochę... i opiszę bardzo krótko i konkretnie jak odbieram Twój wiersz:
w głowie projekcja ostatnich miesięcy
nie musi zawieść intuicja żeby stabilne
na oko punkty poleciały w przepaść


i znowu nic pewnego

na wyciągu nawet luty był dłuższy od
linii brzegowej Skandynawii ale medycyna
w przeciwieństwie do urzędasów robi postępy


noga złamana, kłopoty z wypłatą odszkodowania

trudności ponoć hartują charakter
ale nie o takich górach myślałam
w gnieździe brak szerszych horyzontów
a parter ciągle o trzy kontynenty dalej


wielkie siły, małe możliwości

wykazem numerów uruchamiam poranną
windę do piekła - jeszcze nie sypną popiołem
z mojej urny - odnajdę wiatr który
poruszy zrastające się chwilowo skrzydła


narozrabiam w końcu, nagrzeszę, może życie przy tym stracę ale zrobię coś.

Opublikowano

Nie bardzo kapuję, o czym jest ten wiersz - o pracy w biurze? O braku perspektyw? O ograniczeniu umysłowym urzędasów? O szpitalu i nodze na wyciągu? Hmmm... Rozumiem tylko tyle, że kończy się nadzieją, ale na co? Na wyzdrowienie? Na własny rozwój? - podwyższenie lotów?... (Tylko co mają do tego urzędnicy?)
Nato, jak dla mnie, czegoś tu brakuje. Ja się nie odnajduję w treści i obrazy Skandynawii, lekarzy, urzędników oraz windy nie sklejają mi się w całość.
Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Doroto... w I- szym fragmencie już stało się to, co się stało i to jest raczej pewnik...
Dla tylko złamanej nogi, nie warto chyba zawracać sobie głowy, by układać wiersz... ;)
Jeżeli są wielkie siły, pojawić się muszą i możliwości do pokonania trudności.
Czy peelka nagrzeszy, a kto ją tam wie... może, w sumie może się bać kolejnego psikusa od losu i być może pójdzie na całość... ;)
Dziękuję za pobyt u mnie... pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


upór i nadzieja powinny pobudzać do życia.
Brakujące ogniwo... czytelnik sam potrafi je odszukać... ;) i wcale niepowiedziane,
że jest tylko jedno... ale to drobiazg.
Dziękuję za chwilkę spędzoną u mnie... pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oxyvio... chciałam pokazać chęć powrotu do normalnego życia po wypadku, jakimkolwiek, ale takim, który przygowździ człowieka na jakiś czas do szpitalnego łóżka. Długa linia brzegowa Skandynawii, to w domyśle czas, jaki potrzebny jest do pokonania tego dystansu, co może być frajdą, gdy ktoś sprawny... ale długie leżenie na wyciągu to co innego... i już tutaj tli się nadzieja...
Życie we własnym gnieździe (powiedzmy na IV piętrze) z którego nijak samemu się wydostać, to wątpliwa przyjemność dla kogoś na wózku, na przykład.
Do tego dochodzą urzędy, które nie ułatwiają zamiany mieszkania na niższe kondygnacje...
Wykaz numerów może być liczbą zaleconych ćwiczeń do wykonania każdego poranka, liczbą telefonów, które w końcu pozwolą załatwić ważną sprawę (albo jednym i drugim), zatem... winda do piekła, to tylko metafora, bo to może być takim małym piekiełkiem.
Zakończenie... znów pojawia się nadzieja, ale i determinacja, że uda się.
"Rozebrałam wiersz do naga"... czego nie lubię robić, ale mam nadzieję, że teraz łatwiej spojrzysz na całość. Dziękuję za to, że byłaś, dla mnie to zawsze przyjemność...:)
Pozdrawiam.
Opublikowano
w głowie projekcja ostatnich miesięcy
nie musi zawieść intuicja żeby stabilne
na oko punkty poleciały w przepaść

na wyciągu nawet luty był dłuższy
od linii brzegowej Skandynawii
ale medycyna
w przeciwieństwie do urzędasów
robi postępy

trudności ponoć hartują charakter
ale nie o takich górach myślałam
w gnieździe brak szerszych horyzontów
a parter ciągle o trzy kontynenty dalej

wykazem numerów uruchamiam poranną windę
do piekła - jeszcze nie sypną popiołem
z mojej urny - odnajdę wiatr który poruszy

zrastające się chwilowo skrzydła


luźna wariacja jakbym to sobie ;)
przejrzyście i zgrabnie / przylazłem zawirowałem i odchodzę
zadowolony :)

pozdrawiam t /
Opublikowano

Odebrałam twój wiersz mniej więcej tak, jak go ujrzałam
potem "rozebranego". Widocznie odbierałam na tych samych falach.
Mnie wiersz się spodobał, choć mam całe wszystkie kończyny, identyfikuję się
z peelką. Myślę, że ją rozumiem.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka, który za opłatą udostępnia krasnoludkom pokryte szankrami ciało, robi za żywą ścianę wspinaczkową. postarajmy się nie pamiętać o grozach typu instynkt samozachowawczy, co sprawia, że nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz i przyłożyć ją do szyi odprawiającego nabożeństwo księdza, po czym opuścił ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się, biedaku, w samym środku szamba-tornada, nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest grane, a tu nagle rzucają się na ciebie jakieś chłopy, obezwładniają). że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba, próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary. oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się słowo "wypoliczkowany". i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje. pośmiejmy się z tego.
    • @Alicja_Wysocka Dziękuję serdecznie. @Roma Również dziękuję, najserdeczniej!
    • @Marek.zak1 No wiesz... :)
    • ani kolorowa cerata ani biały obrus ba nawet bukiet polnych kwiatów   nie upiększy tak kuchennego  stołu jak najzwyklejsza kromka chleba   pachnąca polem wiatrem słońcem która nie mówiąc  do nas przemawia  
    • @Robert Witold Gorzkowski, @Jacek_Suchowicz,@Naram-sin,@Roma   Moja odpowiedź – z szacunkiem i sercem dla poezji (i poetów):   Dziękuję Wam wszystkim za ten głos w dyskusji - czytam z uwagą i sercem, bo każdy z nas przychodzi do poezji z innej strony, ale z tą samą wrażliwością. Nie piszę tego, by kogokolwiek pouczać czy oceniać. Wręcz przeciwnie - to, co mnie cieszy najbardziej, to że w ogóle rozmawiamy o warsztacie, o formie, o treści - bo poezja nie jest przecież tylko "czuciem", ale i "sztuką słowa". A jedno nie wyklucza drugiego. To, że dzielę się wiedzą o rymach, rytmie, akcentach - nie znaczy, że mówię komuś: "piszesz źle". Mówię raczej: "Zobacz - możesz pisać jeszcze lepiej, pełniej, świadomiej. Masz już serce - teraz daj mu język, który uniesie je wyżej." Rozumiem dobrze głos Roberta - czasem czytam tekst, który formalnie jest "nieskładny", a mimo to porusza - i nie chcę mu tego uroku odbierać. Ale to, że coś mnie porusza, nie zawsze oznacza, że jest poezją w sensie literackim - czasem to po prostu emocjonalna wypowiedź, poetycka impresja. I to też jest cenne, tylko... warto mieć świadomość, gdzie kończy się "słowo intuicyjne", a zaczyna "słowo świadome".   Bo świadomość to nie kaganiec. To światło.   Nie każdy musi pisać według reguł - ale warto je znać, choćby po to, by łamać je z premedytacją, a nie przez przypadek. Tak samo jak w muzyce: można zagrać ze słuchu, ale jeśli znasz nuty - grasz odważniej. Dlatego - dziękuję, że mnie słuchacie (tu kładę rękę na sercu i kłaniam się z wdzięcznością).   Ja Was słucham też. I choć jestem trochę taką „ciocią od rymów”, nie chcę być ani strażnikiem poprawności, ani recenzentem dusz. Chcę być tylko osobą, która pomoże słowom chodzić prosto - wtedy, gdy się potykają. Reszta należy do serca - i do poezji. Z serdecznością, Ala
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...