Potucek.

[Józef Bieniecki]

Na złamanie karku pędzi,
W przepaście się rzucił.
Tam wyciszył na głębinie,
W niej kozła wywrócił.

Wężem sunie wyciszony,
Syczy na przesmyku.
Znów oporem rozsierdzony,
Zmierzwionych patyków.

Niżej siadł na pniu okrakiem,
Czuje jak na koniu.
A, że jeżdzcem byle jakim,
Zkiełz z grzbietu w ustroniu.

Pluska się o pnie w korycie,
Lub chowa pod jazem.
Opala się często w słonku,
Pogaworzy z głazem.

Po dolinie sennie snuje,
Łakomy widoków.
Już się w rzece górskiej pławi,
Gdzie wiele potoków.

Wziął początek w słodkiej wodzie,
We słonej zakończy.
W smaku choć jak niebo ,ziemia,
Wiele jednak łączy.

Józef Bieniecki

[bazyl_prost]

zatruty potok?

[Gość]

W tym potoku nie ma trucizny, a wiersz bystro ciecze spod pióra. Gratulacje Panie Józefie!