Ogród Oliwny.

[Józef Bieniecki]

Już się i księżyc na niebie nasrożył,
Ciemnością nocy cały świat zamroził,
W chwilę powagi uderzając strunę,
Będąc prorokiem i czasu zwiastunem.
Ziemia przygasła w upiornej ciemności,
Piekło odsłania swe żądze,podłości,
Działając w Synu,za cały lud zgniły,
Przemocą słowa i czynu i siły.
Zjawy wszelakie,piekielne potwory,
Bestie okrutne,nienawistne zmory,
Razy zadają,by na drodze Krzyża,
Grzech wielokrotnie Jezusa poniżał.
Gdy w końcu księżyc stanął w nieboskłonie,
Perły gór sine przygasły w koronie,
Na znak żałoby,jakby w poły zgięte,
Z czołem pochmurnym milczały,wyklęte....

Józef Bieniecki

[Adam Sielatycki]

Świetny rytm i dramatyzm - wiersz mi się wydał staroświecki, ale w takim dobrym znaczeniu: taki trochę modernistyczny w formie i wymowie.
Pozdrawiam na miłą niedzielę:)

[Gość]

Oddaje atmosferę tamtego wieczoru w Ogrodzie Oliwnym. Uznanie dla Autora!