Rzeźbiarz

[Gość]

Zapragnął Ciebie
mieć blisko siebie
rzeźbiarz uparty
wymyślił kształty
w marmuru bryły
włożył swe siły
by zbudzić życie
tchnieniem gorącym
serca biciem
w rytm jego drżący
wskrzesić nadzieję
miłości tchnieniem.
Nie skończył dzieła
pękło mu serce
opadły ręce
brakło mu siły
stopić lód bryły
oddał swą duszę
niemej rozkoszy
pieszczotom chłodu
twemu sercu z lodu
i skonał w bólu
u stóp marmuru.

[Gryf]

Witaj Eugeniuszu, piękne słowa.
Miłość czasem przypomina takiego rzeźbiarza, który chcąc
tchnąć swoje uczucia w obojętne serce, sam upada pod ciężarem cierpienia.
W Twoim utworze widzę taką próbę wskrzeszenia miłości,
lecz ta druga strona, to idealne piękno, nie odpowiada, milczy właśnie obojetnością.
Często to spotyka poetów...
Seredecznie Cię pozdrawiam i życzę udanego dzieła miłości. Janek

[sylwiam71]

Wiesz, że pięknie, dwuznacznie, można sobie interpretować i pobudzać interpretacją wyobraźnię :)

[Intarsja Lumiere]

Cóż..dobra sztuka wymaga ofiar :)
Wdzięczny :)