Nadobna materialistka

[Tango171]

Gardzisz mną. Ale wówczas i cnota
moja jest winna wielbiąc cię nadto!
Innym bym chętnie oddał wór złota,
ale cię kusi nagłe bogactwo;
brzęk monet, a nie miłości płomień
wdzięk twój rozsławia bardziej niż słowa -
i jest twój dotyk jak nocny złodziej,
którego wiedzie kruszcu pozłota.
Przez skąpstwo twoje, aż strach cię kochać!
gdy w sakwie szukasz wiarygodności,
rachunkiem słonym jest twa pieszczota
a moje rymy, pieśni miłości.
Masz za nic. Jednak - godzę się na to,
cieszę, że mam cię choć za bogactwo.