Pogrzeb

[Bronisław Jaśmin]

Od znajomych, miejskich lasów
Jedną stopę wysunąłem,
Z gąszczu struktur,z szarych pasów,
Wyruszyłem tuż przed mgłą.

Opuściłem swoje lasy,
Te gdzie można jeszcze bardziej,
Zgubić się wśród gęstej masy;
Drzew drutowych gdzie śpi prąd.

I na chwilę przystanąłem,
Pomyślałem że już błądzę,
Lecz poczułem skały twarde,
Które siedzą na tym lądzie.

Więc swą mapę w bieg wyjąłem,
Na niej były w złocie słońca
Zaznaczone lasy w dole,
Lecz ich nie ma już do końca.

Do dziś nie wiem co się stało-
Dzikie lasy tak kochałem.
A me serce przyśpieszało
Kiedy z ludźmi je chowałem.