[Mgły unoszą białe twarze...]

[Bronisław Jaśmin]

Mgły unoszą białe twarze,
jakby chciały umrzeć.
Naprzeciwko łez witraże:
blask księżyca i cień słońca.
Witrażami jest błękitny
zamysł zaoranych gwiazd.
Drugim ziemia, krok i człowiek,
powiek uwięziony świat.

Pełne mgły są nasączone
światłem i purpurą.
Na wybrzeża drzew skupione
oceanem szumią.
Jakby miały stos z konarów,
zmienić w moc odpornych skał.
Wśród skrzywionych gwiazd, zegarów
powiekami pogiętymi,
mglisty jeździec gnał.

Wśród skrzywionych gwiazd, zegarów
odmierzanych przez powieki,
---------------------------------------

mglisty jeździec gnał.