Zgłoś

noc pęka od syren, a ona liczy oddechy — każdy jak nabój za ścianą jęczy cegła — nawet dom ma swoją ranę woda w misce drży, jakby ktoś uczył ją strachu za drzwiami — kroki, szczęk metalu, i wchodzi cień, bez twarzy, bez pytań jego dotyk — twardy jak lufa, zimny jak stal bagnetu jej świat się kurczy do szwu sukienki, co nie pęka od wstydu kiedy wychodzi, powietrze nie wie, czy milczeć, czy płakać. ona połyka je łapczywie, jakby chciała utopić krzyk, zanim wypłynie na zewnątrz długo jeszcze śpiewają rakiety — jakby modliły się o więcej nocy. ale ona nie wie, która to już noc, liczy je jak rany — zawsze wychodzi za dużo. słyszy, jak ktoś krzyczy, albo płonie dom — tu dźwięki mają jedno imię czasem chce ciało ukryć pod skórą, szoruje się popiołem, aby zmyć błoto z duszy podeptanej przez żołnierskie buty uczy się łkać w ruinach tak, by nie poruszyć powietrza — nie chce, by zdradziło, że jeszcze jest.

@Nata_KrukBardzo dziękuję!  @Krzysztof2022@jan_komułzykant@infelia@Wiesław J.K.Serdecznie dziękuję! 

@Annna2Tak, chciałam zapytać o tłumaczenie i źle się wyraziłam. Świetnie to brzmi! Warmia powinna Cię ozłocić za to, co robisz. Pozdrawiam. :)))  

@Nata_Kruk Fajne, jak ta gra figur i kształtów nakłada się na jesienny obraz — czuć tu zabawę słowem i kolorem. Pozdrawiam serdecznie. 

Metabolizm z wiekiem siada a szczególnie gdy podjadasz, pod ciężarem wtedy brzucha nie chce ci się wcale ruszać. wykaż zatem się odwagą, powiedz, że on siada z wagą.