Zwada i niezgoda

[Bronisław Jaśmin]

Gotowane, są w umyśle,
Ciernie wbite w moje słowa.
Póki ogień w nich nie zniknie,
Nadal będzie trwać niezgoda.

Czy to dobra na nią pora-
Ciemne niebo, bicze deszczu.
Zwada nigdy nie jest skora
By głęboko spać w dzień piękny.

I nie szuka analogii,
By wejść jakby na swą scenę,
Gdzie sceneria straszy progi
Od mgieł miejskich po zawieję.

Jak pokonać takie byty,
Co zwą siebie dawcą akcji?
Więc pamiętaj: obrus zszyty,
Nieraz dziurę w sobie skryje.